بنام آنکه جان را فطرت آموخت

قال الله تعالى:  ان اول بیت وضع للناس للذى ببکة مبارکا و هدى للعالمین.

براستى نخستین خانه‏اى که براى عبادت مردم خلق شده آن است که در مکه واقع شده و مایه برکت و هدایت جهانیان است.

انسان در باطلاق روزمرگى‏ها غرق مى‏شود؛ نیازهاى کاذب و صادق، گرفتارى‏هاى ادارى و شغلى و اخبار و اطلاعات محدود محلى و منطقه‏اى، انسان را از آرمان‏هاى بلند و وظایف الهى و اساسى بازمى‏دارد. او را از هویت اصیل و وطن راستین غافل مى‏سازد، و حج هجرتى است مقدس از وابستگى‏ها و عادت‏ها به سوى خدا و به سوى فطرت الهى خویش.

«حج» ‏حضور در مجمع عمومى سالانه مسلمین است و دیدارى الهى همراه با همه آنها که به یک دین معتقدند و به یک آرمان مى‏اندیشند و خداى یگانه را مى‏پرستند.

حضور در میقات و لبیک و طواف، نماز و سعى تقصیر همراه با وقوف در عرفات مشعر و منى، قربانى و سر تراشیدن هزاران راز و رمز نهفته دارد که بیان آن در ضمن چهل حدیث کوتاه میسر نیست. اما یادآورى گوشه‏اى از اسرار این عبادت سیاسى، الهى، مى‏تواند راهگشاى پژوهشى بیشتر و مایه شور و شوقى افروخته‏تر گردد.

اندیشه‏هاى خرد و آرمان‏هاى کوچک در اجتماع بزرگ و سراسرى مسلمین رنگ مى‏بازد و بینش و خواسته‏هاى عمومى و بزرگ سراسرى جاى آن را مى‏گیرد.

حاجى با شرکت در اردوى ابراهیمى حج‏با تاریخ پیامبران پیوند مى‏خورد و هویت تاریخى خویش را باز مى‏یابد. فریاد مقدس لبیک اللهم لبیک عهد دیرین و میثاق فطرت را یادآورى مى‏شود و انسان با پوشیدن جامه‏هاى سپید احرام از لمت‏خودخواهى‏ها، خودنمائى‏ها و لذت‏گرایى‏ها و عادات و رفتار زیانبار مى‏گریزد و ستایش و نعمت و قدرت را ویژه خدا مى‏بیند.

آداب حرم، اخلاق شایسته حیم قدس ربوبى را مى‏آموزد. در مانور بزرگ حج، وحدت، عبادت و سیاست، ایمان و اتحاد و آزادى و مبارزه با کفر و شرک و شیطان یکجا جلوه مى‏کند.

انسان با طواف در کوى دوست‏با فرشتگان آسمان هماهنگ مى‏شود. و در مقام ابراهیم مى‏ایستد و نماز مى‏گزارد.

و با سعى بین صفا و مروه، موهاى زاید از سر مى‏زداید و با طوافى دیگر بنام نساء دوباره پروانه‏وار گرد خانه یار مى‏چرخد و در نزد جایگاه خلیل الله علیه السلام نماز مى‏خواند.

با استلام حجر الاسود و بوسیدن آن عهد الست را با مقام ربوبى تجدید مى‏کند و با نوشیدن آب خوشگوار، زمزم زمزمه زندگى را دوباره در اعماق روحش مى‏شنود.

وقوف‏ها و حرکت ها به فرمان خدا و با یاد خدا راه و رسم زندگى ابراهیمى را به انسان مى‏آموزد و انسان با انجام قربانى حنجره آزمندى‏ها و زفتى را مى‏بُرد و با تراشیدن سر، آماده حضور دوباره در مسجدالحرام و خانه دوست مى‏شود و با رمى جمرات با شیطان‏هاى بزرگ و میانه و کوچک درگیر مى‏گردد و از هرچه شیطان و شرک است اعلام برائت مى‏کند.

بنام خدا

خداونداز اوّل خلقت عالم هستی ،همواره  بین انسانها ؛ اشخاصی را که از لحاظ عمل و خدا پرستی سرآمد دیگران بود بعنوان رهبران امّت قرار داده است تا بعنوان هادی و راهنمای مردم ،مسیر زندگی بندگان دیگر خدا را نیز همانند خود به سوی  خالق یکتا سوق داده و آنان رابه سمت رسیدن به هدف نهایی که همان تکامل در انسانیّت است کمک کنند.

امّا موضوعی که ذهن برخی افراد را بخود وا میدارد این است که چه رابطه ای میتواند بین عصمت  و عدالت خداوند باشد بگذارید   منظورم را اینطور بیان کنم که ::

الف: آیا عدل الهى اقتضا مى کند، در هر زمان انسان هاى معصوم وجود داشته باشند و نبود آنان، ظلم محسوب شود؟

ب::آیا موهبت عصمت به برخى از انسان، با عدالت الهى سازگار است؟

گمان میکنم توانسته باشم منظورم را خوب بیان کرده باشم لذا نظر خودم را نیز در قالب جواب به پرسش های بالا بیان میکنم ( و منتظر نظرات شما نیز خواهم ماند)

پاسخ پرسش اول مثبت است. اگر خداوند انسان ها را بیافریند، در حالى که مى داند، آنان نیاز به راه نما دارند، آن هم راه نمایى عالم و معصوم، تا آنان را هدایت کنند، ولى در میان آنان، راه نمایان معصوم قرار ندهد، به انسان ها ظلم کرده است.. «وَ مَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُـلْمًا لِّلْعِبَادِ ;(غافر،31) خدا بر بندگان خود ستم نمى خواهد.»

«وَ مَا کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً ;(اسراء،15) ما تا پیامبرى برنینگیزیم، به عذاب نمى پردازیم.»

پس علاوه بر این که حکمت و هادى بودن خداوند اقتضا مى کند، هادیان معصومى در میان انسان ها باشند، عدالت الهى نیز چنین اقتضایى را دارد .